Wat er in de praktijk helaas vaak gebeurt, is dat de vinger wordt gewezen naar de melder van ongewenst gedrag alsof diegene het gedrag heeft uitgelokt. Denk aan het klassieke voorbeeld van het te korte rokje… Dit is echter nooit een legitimering voor een aanranding maar wordt zo wel vaak “goedgepraat”. Waarom werkt dit mechanisme van “blaming the victim” zo?
Het korte antwoord: angstreductie. Het zorgt ervoor dat wij de wereld om ons heen voor onszelf veiliger maken. “Haar is dit overkomen omdat zij meeging met een beroemdheid naar een studio rond middernacht om zogenaamd haar repertoire te oefenen… Mij overkomt dit niet want ik zal nooit zo naïef zijn.” Dit is echter een schijnveiligheid. En er wordt nogal een hard oordeel geveld…
Als vertrouwenspersoon zal ik waken voor een dergelijke tendens. Uitdagende kleding is nooit en te nimmer een legitimering voor grensoverschrijdend gedrag!